بین مدرسه، ورزش، و دورهمی دوستان، ارتودنسی نامرئی آخرین چیزیست که کودک می خواهد آن را به جای بندهای فلزی (ارتودنسی ثابت) انجام دهد.
خبرهای خوب این است که به زودی کودکان هم می توانند ارتودنسی نامرئی انجام دهند. ارتودنسی نامرئی یا اینویزیلاین، جایگزینی نامرئی برای بریس های فلزی میب اشد که به درمان دندان های کودکان و صاف کردن دندان ها می پردازد؛ بدون اینکه ناراحتی بریس های سنتی را داشته باشد.
ارتودنسی نامرئی یا اینویزیلاین چگونه کار می کند؟
بیشتر بخوانید:
چه سنی برای انجام اینویزیلاین کودکان خوب است؟
هیچ سن خاصی نیست که تعیین کند برای انجام ارتونسی اینویزیلاین کودک مناسب باشد. دندانپزشک قادر خواهد بود که تعیین کند کودکتان واجد شرایط انجام اینویزیلاین می باشد یا خیر. در صورتی که دندان های کودک به طور کامل بدون هیچ گونه مشکل دندانی مثل پوسیدگی، رشد کرده باشند، احتمالا اجازه انجام ارتودنسی شفاف را خواهند داشت. تقریبا اوایل ۱۲ سالگی می تواند انجام شود.
چگونه بفهمیم که اینویزیلاین برای کودک مناسب است یا خیر؟
بسته به سن و خصوصیات کودک می توان تصمیم گرفت که اینویزیلاین روی او موفقیت آمیز بوده یا خیر. الاینرهای اینویزیلاین باید ۲۳ ساعت در روز بروی دندان ها باشند و تنها زمان خوردن و مسواک زدن می توانند درآورده شوند. بسیاری از دندانپزشکان بریس های سنتی را برای کودکان کوچکتر توصیه می کنند، چون دیگر نیازی به برداشتن و به زور گذاشتن الاینرها قبل و بعد از غذا نیست. چون ممکن است موقع درد و ناراحتی مدام آن را دربیاورند. اگر می دانید که کودکتان چنین مشکلاتی را ندارد، بهترین گزینه درمانی برای صاف و یکدست کردن دندان هایشان همین اینویزیلاین است.
منبع : مجله ارتودنسی دندان
دندان پزشک متخصص در ارتودنسی متحرک از پلاک های متحرک استفاده می نماید.این پلاک ها می توانند یه به صورت تهایی و یا همراه با ارتودنسی ثابت مورد استفاده قرار بگیرند.فرد خود می تواند پلاک های متحرک را در داخل دهان خود قرار دهد یا آن ها را از دهان خود خارج کند.چون ارتودنسی به وسیله خود فرد قابل حرکت می باشد ،به این روش ارتودنسی متحرک گفته می شود.ارتودنسی متحرک را به دو دسته کلی تقسیم بندی می کنند گروه اول شامل پلاک های متحرک ساده جهت حرکات جزئی دندانی و گروه دوم هم شامل پلاک متحرکی که جهت برطرف کردن ناهنجاری های فکی مانندعقب بودن فک پایین یا بالا مورد استفاده قرار می گیرد.در روزهای ابتدای استفاده از پلاک متحرک امکان دارد مشکلاتی از قبیل ،مشکل تکلم ،ترشح زیاد آب دهان و …برای بیمار به وجود آید که اغلب پس از چند روز رفع می شوند.
از ارتودنسی متحرک اغلب برای برطرف نمودن مشکلات جزئی مانند جلوگیری از مکیدن شست یا اصلاح انحراف کم دندان ها و برای درمان جزئی مورد استفاده قرار می گیرد و این پلاک را تنها در زمان غذا خوردن ،مسواک زدن و یا نخ کشیدن دندان ها از دهان خارج می کنند.در ضمن امکان دارد که دندانپزشک به فرد توصیه نماید که در انجام برخی فعالیت ها مانند نواختن یک ساز بادی و یا دوچرخه سواری ارتودنسی را از دهان خود خارج سازد.در واقع می توان گفت که نتیجه ای که از ارتودنسی متحرک به دست خواهد آمد تا حد زیادی به همکاری خود بیمار بستگی دارد.و چنانچه بریس های ارتودنسی متحرک بر اساس توثیه پزشک معالج مورد استفاده قرار نگیرد ،این امکان وجود دارد که نتوان به نتایج مورد نظر از ارتودنسی متحرک دست پیدا کرد در ضمن احتمال برئز عوارض ارتودنسی نیز در این شرایط می رود.بیمار حتما باید به توصیه های پزشک معالج خود مو به مو عمل نماید.
به غیر از اینکه از پلاک های متحرک می توان برای درمان مشکلات جزئی دندان ها استفاده کرد بلکه می توان از آن ها بعد از ارتودنسی ثابت ،جهت حفظ موقعیت جدید دندان ها نیز استفاده نمود.
بیشتر بخوانید :
هزینه و قیمت ارتودنسی متحرک به چه میزان می باشد؟
باید بگوییم که هزینه ارتودنسی متحرک برای افراد مختلف ،متفاوت می باشد ،میزان این هزینه به عوامل مختلفی مانند مشکل دندان ها ،و تعداد پلاک های مورد استفاده بستگی دارد .در ضمن میزان این هزینه به تجربه و مهارت پزشک متخصص ارتودنسی و منطقه جغرافیای هم بستگی دارد.افراد برای اینکه بدانند که میزان دقیق این هزینه برای ان ها به چه میزان می باشد باید نخست به یک کلینیک دندانپزشکی مراجعه داشته باشند تا توسط یک دندان پزشک مجرب مورد معاینه قرار بگیرند و سپس هزینه ارتودنسی برای آن ها مشخص شود.
منبع : مجله ارتودنسی دندان
ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی دندان ابزاری برای نگه داشتن دندانها در جای خود و جلوگیری از حرکت کردن آنهاست. نگهدارنده ارتودنسی ثابت معمولا پس از در آوردن براکت ارتودنسی از دهان، به دندانها چسبانده میشود تا تمام وقت کار کند و از دستاوردهای درمان ارتودنسی شما محافظت نماید.
هنگامی که دندانها حرکت داده میشوند و به وضعیت جدیدی میرسند، استخوان و بافتهای رشته ای متصل کننده دندان به استخوان که رباط پریودنتال نام دارد و همچنین عضله های اطراف دندان نیاز به فرصت دارند تا با وضعیت جدید سازگار شوند و به تعادل برسند. بنابراین باید در این مدت، دندانها به طریقی در جای خود نگه داشته شوند. نگهدارنده دو نوع ثابت و غیر ثابت یا متحرک دارد. همیشه ارتودنتیستها با پایبندی بیمار به استفاده از نگهدارنده غیر ثابت مشکل دارند. بیماران و به خصوص کودکان معمولا درست از وسیله دهانی غیر ثابت استفاده نمیکنند و دائم آن را در می آورند. این کار نتایج درمان را به خطر می اندازد. به همین علت بسیاری از ارتودنتیستها از نگهدارنده ثابت استفاده میکنند تا مرحله حفظ نتایج درمان ارتودنسی وابسته به همکاری بیمار نباشد. این نوع ریتینر در فک پایین در واقع یک سیم استیل تابیده است که با چسب مخصوص به سطح پشتی دندانهای جلویی تا نیش چسبانده میشود.
بیشتر بخوانید : ارتودنسی نامرئی
سیم نگهدارنده ارتودنسی ثابت چگونه وصل میشود؟
برای بیمارانی که الگوی اسکلتی عمودی دارند، سیم استیل تابیده از دندان نیش سمت راست تا دندان نیش سمت چپ کشیده میشود اما در افرادی که الگوی نرمال و افقی دارند این سیم از دندان آسیاب کوچک اول یک طرف دهان تا طرف دیگر، چسبانده میشود.
طراحی چسباندن سیم از دندان آسیاب کوچک اول راست تا همین دندان در سمت چپ، باعث میشود بخش جلوی دهان به بخش عقب دهان گره خورده و به هم مرتبط شوند در نتیجه از بازگشت دندانها به اوربایت شدید (جلو آمدن بیش از حد دندانهای جلویی بالایی) جلوگیری میشود. چسباندن سیم ریتینر از نیش تا نیش، باعث میشود دندانهای جلویی و نیش در اوپن بایت (به هم نرسیدن دندانهای جلویی در هنگام بسته بودن فکها) تمایل اندکی به بیرون زدن بیشتر از لثه، داشته باشند. در همه موارد تک تک دندانهای محدوده ریتینر، به سیم چسبانده میشوند.
وصل کردن همه دندانهای جلو به سیم باعث میشود بتوان به مدت طولانی دندانها را در جای خود نگه داشته و ارزیابی کرد. اگر تنها دندانهای نیش به سیم وصل باشند، در صورتی که به هر دلیلی چسب بین دندان و سیم باز شود و بیمار فورا برای چسباندن مجدد آن مراجعه نکند، بقیه اتصال سیم نیز جدا میشود و ممکن است بیمار آن را تصادفا ببلعد یا استنشاق کند اما اتصال سیم به همه دندانهای جلویی نیش تا نیش، از بروز چنین حادثه ای جلوگیری میکند. از طرف دیگر، تنها چسبانده دو دندان نیش (یا آسیاب کوچک) در طرفین محدوده مورد نظر باعث نمیشود از چرخش یا حرکت دندانهای بین این دو، جلوگیری شود. بهترین راه چسباندن سیم به همه دندانهای محدوده مورد نظر (جلوی دهان) می باشد.
بر خلاف براکت که هر چهار تا هشت هفته یک بار باید به ارتودنتیست مراجعه میکردید، در مورد ریتینر معمولا هر سه تا شش ماه یک بار کافیست.
نکات مهم پیش از انتخاب نوع نگهدارنده ارتودنسی
پیش از دراوردن براکت و تعیین نوع نگهدارنده، باید سابقه پزشکی و دندانپزشکی بیمار مرور شود. باید مشخص شود بیمار میتواند بهداشت دهان را رعایت کند. باید اطمینان حاصل شود بیمار مشکل پزشکی جدی ندارد. روش صحیح مسواک زدن و نخ دندان کشیدن باید به بیمار آموزش داده شود. بیمار باید مسئولیت مراقبت از ریتینر را بر عهده بگیرد و از مصرف زیاد خوراکیهای شیرین و عاداتی مانند جویدن ناخن، جویدن مداد و خوردن یخ پرهیز نماید. همچنین بیمار باید بداند در صورت بروز هر گونه مشکلی در نگهدارنده ارتودنسی (مثلا شل شدن یا جدا شدن آن) باید فورا با ارتودنتیست تماس بگیرد. توجه به هزینه درمان ارتودنسی نیز امری ضروری است.
منبع : مجله ارتودنسی دندان
در تکنیک بلیچینگ دندان از غلظتهای مختلف موادی مثل هیدروژن پراکساید، کاربامید پراکساید و پربورات سدیم برای سفید کردن دندانهای وایتال و نال وایتال استفاده میشود.
ماده بلیچ می تواند روی ساختار آلی و غیرآلی کامپوزیتها تأثیر داشته باشد.
تصور می شود ظرفیت اکسید کنندگی عوامل بلیچ قادر به آسیب به اتصالات پلیمری ساختار کامپوزیت بوده و میتواند باعث مستعد شدن کامپوزیت به تغییر شیمیایی شود.
به علاوه تأثیر در فاز آلی میتواند باعث کاهش خصوصیات فیزیکی ماده مثل سختی سطحی و مقاومت سایشی شود.
سختی سطحی یکی از مهمترین خصوصیات فیزیکی مواد ترمیمی محسوب میشود که برای دوام ترمیم ها در محیط دهان ضروری است.
سختی سطحی یک ماده، میزان نسبی مقاومت آن به Indentation در مقابل یک نیروی ثابت است.
به علاوه سختی سطحی یک خصوصیت مکانیکی است که غالباً برای مشخص کردن مقاومت سایشی ماده استفاده میشود.
وقتی از مواد و تکنیکهای بلیچینگ برای سفید کردن دندانها استفاده میشود، باید به تغییرات شیمیایی و مورفولوژیک مواد ترمیمی نیز توجه شود. عواملی مانند سختی سطحی، استحکام خمشی، استحکام شکست، روی کیفیت و دوام ترمیم ها مؤثر هستند .
سختی سطحی مرتبط با خصوصیات مکانیکی کامپوزیت های دندانی ، تجزیه آنها و استعداد آنها به تغییر رنگ میباشد.
بنابراین سختی سطحی مواد ترمیمی حتی بعد از قرار گرفتن در حفره دهان باید بدون تغییر بوده و در مقابل استرسهای حرارتی، مکانیکی و شیمیایی محیط دهان مقاوم باشند.
امروزه به علت افزایش تقاضای بلیچینگ دندان، یک ماده ترمیمی ایده ال باید طی فرآیند شیمیایی بلیچ بدون تغییر باقی بماند کاهش سختی سطحی به علت اروژن ماتریکس رزینی میتواند باعث تقویت خشونت سطح ترمیم و کاهش مقاومت سایشی آن شود.
بیشتر بخوانید : ایمپلنت دندان
در تکنیک بلیچینگ دندان از غلظتهای مختلف موادی مثل هیدروژن پراکساید، کاربامید پراکساید و پربورات سدیم برای سفید کردن دندانهای وایتال و نال وایتال استفاده میشود.
ماده بلیچ می تواند روی ساختار آلی و غیرآلی کامپوزیتها تأثیر داشته باشد.
تصور می شود ظرفیت اکسید کنندگی عوامل بلیچ قادر به آسیب به اتصالات پلیمری ساختار کامپوزیت بوده و میتواند باعث مستعد شدن کامپوزیت به تغییر شیمیایی شود.
به علاوه تأثیر در فاز آلی میتواند باعث کاهش خصوصیات فیزیکی ماده مثل سختی سطحی و مقاومت سایشی شود.
سختی سطحی یکی از مهمترین خصوصیات فیزیکی مواد ترمیمی محسوب میشود که برای دوام ترمیم ها در محیط دهان ضروری است.
سختی سطحی یک ماده، میزان نسبی مقاومت آن به Indentation در مقابل یک نیروی ثابت است.
به علاوه سختی سطحی یک خصوصیت مکانیکی است که غالباً برای مشخص کردن مقاومت سایشی ماده استفاده میشود.
وقتی از مواد و تکنیکهای بلیچینگ برای سفید کردن دندانها استفاده میشود، باید به تغییرات شیمیایی و مورفولوژیک مواد ترمیمی نیز توجه شود. عواملی مانند سختی سطحی، استحکام خمشی، استحکام شکست، روی کیفیت و دوام ترمیم ها مؤثر هستند .
سختی سطحی مرتبط با خصوصیات مکانیکی کامپوزیت های دندانی ، تجزیه آنها و استعداد آنها به تغییر رنگ میباشد.
بنابراین سختی سطحی مواد ترمیمی حتی بعد از قرار گرفتن در حفره دهان باید بدون تغییر بوده و در مقابل استرسهای حرارتی، مکانیکی و شیمیایی محیط دهان مقاوم باشند.
امروزه به علت افزایش تقاضای بلیچینگ دندان، یک ماده ترمیمی ایده ال باید طی فرآیند شیمیایی بلیچ بدون تغییر باقی بماند کاهش سختی سطحی به علت اروژن ماتریکس رزینی میتواند باعث تقویت خشونت سطح ترمیم و کاهش مقاومت سایشی آن شود.
بیشتر بخوانید : ایمپلنت دندان